((دیوانه))

دیوانه ترین حس تو را درد کشیدم 

بر بام دلم نقش تو را سرد کشیدم 

آخر که تو ای میوه ممنوعه چرا من 

در قاب دلم عکس تو را زرد کشیدم 

حوا  شدی  در  آینه  تالار  دلم  باز 

آدم نشد آن آدمو یک مرد کشیدم 

رفتی و به شیرینی لب های تو سوگند 

روز های بدونت همه را فرد کشیدم 

این فاصله بین منو تو هم چو هبوطی 

ترسیم دو چشمان تو را طَرد کشیدم 

در خلسه آغوش تو من زاغه نشینم 

تصویر دو ابروی تو را رعد کشیدم 

مجنون به بیابان زده ام در پی لیلی 

عطارمو دیوانه ای شب گرد کشیدم 

آنگاه که شکست عهد میان منو حوا 

روی  همه  خاطره ها  گرد  کشیدم 

((غزلیات فرشید شریفی ))

تاریخ خلق اثر ۱۴۰۰/۱/۱

(( آنچه لایق نبوود )) 

آمد و زمزمه در گوش من آغاز نمود 

نم نمک جای خودش در دل من باز نمود 

با کلامی که نشان می دهد از سر درون 

گفت از عشق و برای دل من ناز نمود 

دست در کوک دلم برد ، به امیال خودش 

زیر لب زمزمه در گوش من آواز نمود 

معنی نغمه چنین بود که در عمق وجود

کودکی در پس و پنهان من احراز نمود 

با همه رندی من ، سادگی کردم به غلط

اعتماد کردم و دل دادم و پر باز نمود 

لحظه ای خود به خودم امد و دیدم که تهی 

هر چه من بود به او دادم و پرواز نمود 

عرش را فرش خودم کردم و او در ملکوت 

حکم قتل منو احساس من ابراز نمود 

شک مباد لایق هر کس نبوود عرش فلک 

آه عجب ، در پر طاووس چقدر راز نمود 

((غزلیات فرشید شریفی ))

۴۰۲٫۴٫۳

((من هی کاش های بعد از تو ))

منو این لحظه های بیتابی 

تو از این حال من چه میدانی ؟ 

منو هی بغض های شب هنگام 

منو شب خواب های تکراری 

یک بهانه برای بغض کردن 

بی تو چشمم در اوج بیداری 

تا به کی بغل کنم خود را 

هی در این شبای تنهایی 

من به کابوس مرگ مشکوکم 

ای اجل پس چرا نمی ایی؟ 

تو این روزهای دل سنگی 

منو قاب و عکس و دلتنگی 

منو ای کاش های بعد از تو 

تو و ان لحظه ها که در خوابی 

راز عشق و بندگی این است : 

منو شب خواب های تکراری 

یک بهانه برای بغض کردن 

بی تو چشمم در اوج بیداری 

(( غزلیات فرشیدشریفی )) 

تاریخ سروده شده ۴۰۱/۴/۲۸ 

((عابر ))

تو پاییز تو بارون قدم می زنم 

رو برگ خیابون قدم می زنم  

یه وقتایی اینقدر بدٍ حال من 

کا تا پای کارون قدم می زنم 

شبی میروم تا ببینم که صبح 

به تالاب هامون قدم می زنم 

دلم تنگ دستاتٍ وقتایی که 

تو برف زمستون قدم می زنم 

یه چشمی زدم بر همو میروم 

بهار و تابستون قدم می زنم 

چه تلخ که من مدتی بعد تو 

ببینم که با اون قدم می زنم 

سروده شده در تاریخ ۱۴۰۰/۹/۸ 

((غزلیات فرشیدشریفی ))

((ترسيم خيال))

به تصوير قشنگت

دل

ميبندم 

به ان زيبايي لبهاي ارامت  

به يك تشبيه سبز با تو بودنها 

هميشه چشم به چشمان تو بستن ها 

واينگونه خيالم را به شهد چيدن يك  

بوسه از لبهاي زيبايت مي ارايم  

من از افسانه ها  

از ترس ابهام جداي ها  

من از شيرين و فرهادها 

ميان خطت ترسيم خيال وحشت ليلي  

كه اينگونه براي حال مجنونش  

ز شهد جام زهر آلود ناكامي ... 

من از افسانه شيداي شيدايي 

از ان تقدير بي فرجام تنهايي  

از ان چه بار الاها تو به من دادي  

نمي ترسم 

من از بودن ميان باور و ترديد...

مي ترسم 

((فرشيدشريفي)) 

١٧/٥/١٣٩٤

درساعت١:٢٦شب

((ريخت به هم ))

دل من بي تو  دراين  ثانيه ها ريخت به هم 

رفتي  و  پشت سرت خاطره ها ريخت به هم

نقش من مثل حبابي ، كه دراستانه مرگ

ناگهان محو شد  ان فاصله ها ريخت به هم

چهره اي غم زده گشتم كه پس از روز وداع

همچو اهي كه دراين آينه ها ريخت به هم 

درد  دارد  همه  شب  كودك  احساس  مرا 

ميكشد بي تو مراهم همه ها ريخت به هم 

واژه هاي  همه ي شعر  من  از  حال  دلم 

اينقدر گفت كه اين حال مرا ريخت به هم

قبل  تو  سوء تفاهم  شده  بود در  غزلم

بعد ازان هرچه سرودم همه را ريخت به هم 

((غزلياتفرشيدشريفي))

١٣٩٧/٣/١٠