((شهريور))

درونم بي تو در يك اتش هولناك مي سوزد 

تمام  ريشه هاي  باورم  نمناك  مي سوزد

مرا هر شب خيال خواب هاي سردو اشفته

چو ققنوسي درون لانهاي غمناک مي سوزد

گذشت و چند روزي بعد تو با خاطراتت هي

نهانم كودكي با چهرهاي خوفناك مي سوزد

ز داغ فرقتت از چشم هايم سيل اشك جاري 

جهاني در شُعاي ديده ام وهمناك مي سوزد 

دران شب هاي شهريور همه ابستن غم شد 

غزلهايي كه درانديشه ام  بيمناك  مي سوزد 

گهي در لا به لاي پيچ و تاب يك شب خرداد 

درونم  اضطراب  مُهلكي  دردناك ميسوزد

مرا  همچون نخ سيگار بهمن  بين  دستانت 

به سراتش كشيدي پيكرم سوزناك مي سوزد

تو ان  نيلاي  باراني كه در  انديشهام  گاهي 

چنان اتشفشان خفته اي خشمناك ميسوزد 

به پايان مي رسد اين روزهايم همچو كابوسي

كه جانم در سكانس صامتي ترسناك ميسوزد 

((غزلياتفرشيدشريفي))

سرودهشدهدرتاريخ 

١٣٩٨/٨/٨

ساعت 

١٢:٣٠شب

‍ ((آينده))

من از اينده اي بي عشق و بي تقدير مي ترسم
از اين دنياي سرد و خالي از تدبير مي ترسم
گرفته دست تقديرم تمام وسعت شب را
كه از هر گردش خورشيد و هر تغيير مي ترسم
چو كاوسي كه هر شب خواب من اشفته مي سازد
دگر از خواب و از هر لحظه تعبير مي ترسم
سپيده ديده زد از نو ، درخشش در دل مرمر
من از خوب و بدَش در غالب تأثير مي ترسم
تصور مي كنم اينده اي را خفته در تشويش
كه از خود نيز چون ديوانه در زنجير مي ترسم
توهم زاده در ذهنم چنان با نطفه ابهام
كه از نوزاد خود در حاله تصوير مي ترسم
درونم سخت درگير هياهوي جهاني شد
كه در ان تا ابد از واژه تفسير مي ترسم

((غزليات فرشيدشريفي))

١٣٩٧/١/٢٦

t.me/farshidsharifimusic